Tekstschrijver | historicus
Rob van Oijen (1984) hoort het nog veel te vaak. Mensen die menen duurzaam bezig te zijn, door enkel hun afval te scheiden. “Ik mag toch hopen dat we dat inmiddels allemaal wel doen.”
Er zijn dagen dat hij er niet mee bezig is, zeker, maar veel zijn dat er niet. De groeiende kloof tussen arm en rijk, de opwarming van de aarde, de bioindustrie en al die andere problemen die om voorrang dringen. “Met vlagen voel ik me enorm machteloos. De problemen zijn zo groot dat mijn eigen pogingen om de wereld beter te maken, soms nutteloos voelen.”
Rob probeert zijn steentje bij te dragen. “Ik eet nauwelijks vlees, koop biologisch, vlieg niet, consumeer zo min mogelijk en waar mogelijk alleen duurzaam. Maar toch. Dan zie ik de asfaltcentrale of Tata Steel en dan denk ik: ja, wat voor zin heeft het eigenlijk?”
Dat is ook de reden waarom hij vriend is van De Bossche Groenen en hij meehelpt aan de campagne. “Dit is een partij die mensen verbindt. Het zijn allemaal mensen zoals ik: burgers die zelf zo veel mogelijk proberen te doen. Gezamenlijk bereiken we doelen die we individueel niet kunnen bereiken. Ik word daar blij van. Als elke gemeente in Nederland zo’n lokaal groene partij zou hebben, dan komen we echt ergens. Daar ben ik heilig van overtuigd.”